Kaliopi

1930 – 2021

Kalliope means “beautiful-voiced” (from kallos, meaning “beauty,” and ops, meaning “voice”). Kalliope was the most prominent of the Muses-the nine sister goddesses who in Greek mythology presided over poetry, song, and the arts and sciences. 

Born in that ancient town of Pellana in Lakonia, Greece, the home of Helen of Troy and her husband Menelaus the warrior King and Master of the War Cry.   Pellana at the time of her birth was known as Kalyvia of Georgitsi. (Cottages of Georgitsi). A Copy of the article may be downloaded by clicking on: KALLIOPI – ΚΑΛΛΙΟΠΗ 1930 – 2021

In 1930 the town was renamed Pellana its ancient name. Her passport stated date of birth as 20 June 1930 but she knew that her true date of birth was 20 October 1930.   Her father Phillip was absent for six years having served in the Hellenic Army fighting the Ottomans in Asia Minor (Turkey). Returning home the wounded warrior raised his family in the midst of the great depression.      

Kalliope was an extremely beautiful young lady, the belle of the village. She doted on her father who always wanted the best for her. During WW2 and the subsequent horrendous Greek Civil War Kalliope and her family lived in fear.  Her mother Helen, herself a proud woman whose family origins were steeped in the heroes of the War of independence kept the family together during those perilous times. Her eldest daughter Chrisoula assisted her mother in raising her siblings which were now six in total.         
Near the end of the Greek Civil War Kalliope married Vasilios Adamis in 1949. It was a simple wedding attended by the many villagers at the time.  The couple lived in a stable that was part of her dowry. The stable had two rooms, the main bedroom and a kitchen. The kitchen was simply a small room with rocks on the earth, a fire beneath it and a cooking pot lying on top.            Peter and Phillip were born in 1950 and 1951 in the stable. When the Greek Civil war was over Vasilios went into the Army. He had been a member of the Hittes during WW2 and Greek Civil War.  He returned back to the village having served his time.    
During his absence Kalliope struggled to feed her two boys and herself. She went without for many periods to ensure her two boys had something to eat.  Her Aunt and mentor Tacia Rassias supported her during this very difficult period and it is due to her support that Kalliope and the boys survived while her husband Vasilios were serving in the Greek Army.     
When her husband returned, they realised that there was no long term future for them or their children in the village. Life and prospects for advancements after WW2 and the Greek Civil War was not good and thus the exodus of thousands of Greeks to other shores.     Their initial destination was the United States of America as many of the villages had emigrated in the previous century post the Greek War of Independence. Her husband’s father Peter had lived in the USA for many years and returned.  However after much discussion it was decided that Australia was seeking manpower to build its plants, railways, hydro schemes, roads, buildings and many other industries.      
The trip itself, took its toll on Kalliope, brought up in a traditional Greek household she worked hard to ensure that her family was looked after while her husband worked.  Their journey to Fremantle, West Australia, the struggles, the birth of the twins Kon and Helen, living in tents at Manjimup, relocation to Perth and finally the journey overlaid by train to Melbourne Victoria has been documented elsewhere.  Living in a number of homes in the Fitzroy, Carlton, Clifton Hill and Windsor areas was a huge strain on Kalliope. Helen was ill as a baby, Peter run over by car, not being able to speak English, looking after four children alone, cooking, cleaning, washing and working part time at home took a heavy toll on her wellbeing.

As the children grew up and went to school Kalliope worked two jobs as well as looking after her husband and four children. During the day she worked in the Victoria market, sometimes taking her two sons Peter and Phillip while other two babies were looked after by a baby sitter.       At the night after cooking, feeding, washing and cleaning for the family she worked a few hours sewing clothes for a clothes manufacturer. The family struggled in the early sixties when her husband injured his back incapacitating him for months.   

With no other income except for her wages the family struggled to make ends meet. Peter and Phillip her sons collected bottles and sold them, sold newspapers on the streets, helped in raising their siblings and with the household chores.         Finally her husband was well enough to return to work and life began to become somewhat easier.

Peter and Phillip left school and joined the world of work, Kalliope and her husband Vasilios worked and paid off their mortgage on their home.   However these years of hard work and long hours put a huge strain on Kalliope. Not only did she work long hours, she ensured that her family did not go without.  She was proud of her heritage and as such, she along with her husband helped many new comers from her place of birth to find their way in Australia.
       

Despite the small home, no one was turned away, no one. Many good times were had in Windsor and subsequently in Chadstone in the East of Melbourne.   Kalliope found full time work, her husband had become a business’s man and life was finally paying dividends. Kalliope and Vasilios returned to their place of birth in the late sixties and early seventies for visits and were enjoying life. 

During their numerous visits to their place of birth they saved enough to tear down the stable and built a comfortable three bedroom cottage with all the modern accessories associated with comfort for their old age.  The cottage became a refuge, their haven from the stresses of life and a home away from home for themselves and their children when they visited.    

As the years flew past Kalliope and her husband confronted all their challenges and somehow like true Aussie battlers overcame them all. Peter enlisted into the Australian Regular Army, Phillip, Kon and Helen became entrepreneurs and ran successful businesses. All four siblings married and with children of their own would all meet annually at Kon’s home to celebrate St Vasilios Name Day and honour their father.  

During all this time Kalliope was the glue that kept the family together. Kalliope was a loyal and supportive wife, a great hostess, diplomat, facilitator, soother, a shoulder to cry on, a confidant, mother, grandmother, friend, grandmother and the one responsible for passing on her knowledge to subsequent generations, Kalliope was there for everyone. 

There are many positive stories about Kalliope, enough to fill a number of books. Apart from the above description she was also a good provider, love of husband’s life, his pillar of strength, proud of her children, extended family and of her origins.

She was a forward thinker, balanced, a fighter, battler, fought for women’s rights, often taking a stand against injustices in the workplace and even becoming a union representative amongst the clothes manufacturing industry. 

Why do I know all of the above one may ask? It is because I was her confidante, one that she could talk to about her innermost thoughts, her fears, her joy’s, good times, health, pain, sorrows and her pride in rising above all the numerous challenges she faced in life. She was also a friend. At this very moment, she is in superb hands and in the hands of God.  Mothers are forever in our bosoms and minds.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ

ΤΟ ΒΟΥΝΟ

THE MOUNTAIN

Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω

στο πιο ψηλότερο βουνό

ν’ ακούγεται στην ερημιά

ο πόνος μου με την πενιά

Με το βουνό θα γίνω φίλος

και με τα πεύκα συντροφιά

κι όταν θα κλαίω και πονώ

θ’ αναστενάξει το βουνό

Απάνω στο βουνό θα μείνω

κι από τον κόσμο μακριά

θα κλαίω μόνος, θα πονώ

και θα μ’ ακούει το βουνό

I will ascend (climb) and I will sing

on the most highest mountain

to be heard in (the) wilderness

my “ache” (pain), by the “pen”

with the mountain, I will become (a) friend

and with the pine-trees (as) company

and when I will be crying and aching

(it) will be “sighing”, the mountain

(over) on the mountain, I will stay

and from the world, far away

I will (be) crying alone, I will ache

and (it) will (be) listening (to) me, the mountain

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ

Το όνομα Καλλιόπη: (κάλλος + ωψ:οφθαλμός), η έχουσα ωραία μάτια. Προστάτης της επικής ποίησης, της ρητορικής και όλων των καλών τεχνών, ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία κι η πιο ευγενική από τις Εννιά Μούσες. Αυτή που μιλά με κάλλος, η καλλίφωνη. Μία από τις εννέα Μούσες της αρχαιότητας. Προστάτιδα της ποιητικής τέχνης. Υπεύθυνη και δυναμική, μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Οι δυσκολίες της ζωής δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της. Ωριμάζει νωρίς και συχνά φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων.

Η Καλλιόπη γεννήθηκε στην αρχαία πόλη Πελλάνα της Λακωνίας, πατρίδα της Ωραίας Ελένης και του συζύγου της Μενελάου, Βασιλιά της Σπάρτης και πολεμιστή της Τροίας.   Η Πελλάνα κατά τη γέννησή της ήταν γνωστή ως Καλύβια Γεωργίτση. (Ξενώνες του Γεωργίτση). Το 1932 η πόλη μετονομάστηκε σε Πελλάνα στο αρχικό της αρχαίο όνομα. Το διαβατήριό της δηλώνει ως ημερομηνία γέννησης στις 20 Ιουνίου 1930, αλλά γνώριζε ότι η πραγματική ημερομηνία γέννησής της ήταν στις 20 Οκτωβρίου 1930.

Ο πατέρας της Φίλιππος απουσίαζε για έξι χρόνια αφού υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό που πολεμούσε τους Οθωμανούς στη Μικρά Ασία (Τουρκία). Επιστρέφοντας σπίτι, ο τραυματισμένος πολεμιστής έφτιαξε την οικογένειά του στη μέση της μεγάλης ύφεσης.  Η Καλλιόπη ήταν μια εξαιρετικά όμορφη νεαρή κοπέλα, η καλλονή του χωριού. Λάτρευε τον πατέρα της που πάντα ήθελε το καλύτερο γι ‘αυτήν. Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και τον επακόλουθο φρικτό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, η Καλλιόπη και η οικογένειά της ζούσαν στο φόβο.

Η μητέρα της η Ελένη, η οποία ήταν μια υπερήφανη γυναίκα, της οποίας η οικογενειακή προέλευση ήταν γεμάτη από τους ήρωες του πολέμου της ανεξαρτησίας, κράτησε την οικογένεια μαζί σε αυτούς τους επικίνδυνους καιρούς. Η μεγαλύτερη της κόρη η Χριστούλα, βοήθησε τη μητέρα της να μεγαλώσει τα άλλα της αδέλφια, τα οποία ήταν τώρα συνολικά έξι.

Κοντά στο τέλος του ελληνικού εμφύλιου πολέμου, η Καλλιόπη παντρεύτηκε τον Βασίλη Αδάμη το 1949. Ήταν ένας απλός γάμος που παρακολούθησαν πολλοί χωρικοί εκείνη την εποχή. Το ζευγάρι ζούσε σε ένα στάβλο που ήταν μέρος της προίκας της.

Ο στάβλος είχε δύο δωμάτια, το κυρίως υπνοδωμάτιο και μια κουζίνα. Η κουζίνα ήταν απλά ένα μικρό δωμάτιο με πέτρες στη γη, μια φωτιά κάτω από αυτήν και μια κατσαρόλα που τοποθετούταν από πάνω.

Ο Παναγιώτης  και ο Φίλλιπος  γεννήθηκαν το 1950 και το 1951 αντίστοιχα στο στάβλο. Όταν ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος τελείωσε ο Βασίλειος πήγε στον στρατό. Πριν ήταν μέλος των Χιτών κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου πολέμου. Επέστρεψε στο χωριό έχοντας υπηρετήσει το χρόνο του. 

Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η Καλλιόπη προσπάθησε να ταΐσει τα δύο αγόρια και τον εαυτό της. Για την ίδια έμεινες πολλές φορές νηστική για να εξασφαλίσει στα δυο της αγόρια κάτι να φάνε.   Η θεία της, ο μέντορά της, Τασία Ρασσιά την στήριζε σε αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο και ουσιαστικά οφείλεται στην υποστήριξή της το ότι η Καλλιόπη και τα αγόρια της επέζησαν όσο ο σύζυγός της Βασίλειος υπηρετούσε στον ελληνικό στρατό.

Όταν ο σύζυγός της επέστρεψε, συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε μακροπρόθεσμο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους στο χωριό.

Η ζωή και οι προοπτικές για βελτίωση μετά τον Β ‘ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο δεν ήταν καλές και έτσι η έξοδος χιλιάδων Ελλήνων σε άλλες ακτές ήταν αναπόφευκτη.

Ο αρχικός προορισμός τους ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, καθώς πολλοί από τα χωριά είχαν μεταναστεύσει τον προηγούμενο αιώνα μετά τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ο πατέρας του συζύγου  της, ο Παναγιώτης, είχε ζήσει εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ και επέστρεψε.   Ωστόσο, μετά από πολλή συζήτηση αποφασίστηκε ότι η Αυστραλία που αναζητούσε εργατικό δυναμικό για την κατασκευή εργοστασίων, σιδηροδρόμων, υδροηλεκτρικών έργων, δρόμων, κτιρίων και πολλών άλλων βιομηχανιών είχε τις καλύτερες προοπτικές.

Το ταξίδι απεδείχθη πολύ δύσκολο για την Καλλιόπη, που είχε μεγάλωσε σε ένα παραδοσιακό ελληνικό νοικοκυριό, εργάστηκε σκληρά για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στην οικογένειά της ήταν όσο ο σύζυγός της εργαζόταν. 

Το ταξίδι τους στο Freemantle, Δυτική Αυστραλία, οι αγώνες, η γέννηση των δίδυμων Κώστα και Ελένη, η διαμονή σε σκηνές στο Mangimup, η μετεγκατάσταση στο Περθ και τέλος το ταξίδι  με τρένο στη Μελβούρνη Βικτώρια έχει τεκμηριωθεί αλλού.

Η διαβίωση σε πολλών κατοικιών στις περιοχές Fitzroy, Carlton, Clifton Hill και Windsor αποτελούσε τεράστια πίεση για την Καλλιόπη. Η Ελένη ήταν άρρωστη ως μωρό, ο Παναγιώτης χτυπημένος με αυτοκίνητο, δεν ήξερε να μιλήσει αγγλικά, φροντίζοντας τέσσερα παιδιά μόνη της, μαγειρεύοντας, καθαρίζοντας, πλένοντας και εργαζόμενη με μερική απασχόληση στο σπίτι, την επηρέασε αρνητικά και στην υγεία της.

Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν και πήγαν στο σχολείο, η Καλλιόπη εργαζόταν σε δύο θέσεις εργασίας, φροντίζοντας το σύζυγό της και τέσσερα παιδιά της. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δούλευε στην αγορά της Βικτώριας, παίρνοντας μερικές φορές τους δύο γιους της τον Παναγιώτη και Τον  Φίλιππο, ενώ τα άλλα δύο μωρά τα φρόντιζε μια νταντά.

Τη νύχτα μετά το μαγείρεμα, τη σίτιση, το πλύσιμο και την καθαριότητα για την οικογένεια εργαζόταν για λίγες ώρες ράβοντας ρούχα για έναν κατασκευαστή ρούχων. Η οικογένεια αγωνίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα όταν ο σύζυγός της τραυματίστηκε στην πλάτη του και έμεινε με αναπηρία για μήνες.

Χωρίς άλλα έσοδα εκτός από τους μισθούς της, η οικογένεια προσπάθησε να τα βγάλει πέρα. Ο Παναγιώτης και ο Φίλιππος οι γιοι της συγκέντρωναν μπουκάλια και τα πουλούσαν καθώς επίσης πουλούσαν εφημερίδες στους δρόμους,  έτσι βοηθούσαν να μεγαλώσουν και τα άλλα τους αδέλφια και στις οικιακές καθημερινές δουλειές.  Τέλος ο σύζυγός της όταν ανάρρωσε  αρκετά καλά για να επιστρέψει στην εργασία τότε η ζωή άρχισε να γίνεται κάπως ευκολότερη. Ο Παναγιώτης και ο Φίλιππος έφυγαν από το σχολείο και εντάχθηκαν στον κόσμο της εργασίας, η Καλλιόπη και ο σύζυγός της Βασίλειος εργάστηκαν σκληρά για να ξεχρεώσουν το υποθηκευμένο τους σπίτι.

Ωστόσο αυτά τα χρόνια σκληρής δουλειάς και πολλών ωρών ασκούν τεράστια πίεση στην Καλλιόπη. Όχι μόνο εργάστηκε πολλές ώρες, αλλά εξασφάλισε στην οικογένειά της να μην της λείπει τίποτα.

Ήταν υπερήφανη για την κληρονομιά της και ως εκ τούτου, μαζί με τον σύζυγό της βοήθησαν πολλούς νέο αφιχθέντες συγχωριανούς της να βρουν το δρόμο τους στην Αυστραλία.

Παρά το μικρό σπίτι, σε κανέναν δεν έμεινε κλειστό, σε κανέναν. Πολλές καλές εποχές είχαν στο Windsor και στη συνέχεια στο Chadstone  ανατολικό προάστιο της Μελβούρνης.  Η Καλλιόπη βρήκε εργασία με πλήρη απασχόληση, ο σύζυγός της είχε γίνει επιχειρηματίας και η ζωή τελικά έδινε μερίσματα. Το ζεύγος  Καλλιόπη και Βασίλειος επέστρεψαν στον τόπο γέννησής τους στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα για επισκέψεις και απολάμβαναν την ζωή.

Κατά τη διάρκεια των πολυάριθμων επισκέψεών τους στον τόπο γέννησής τους μάζεψαν αρκετές οικονομίες για να ρίξουν το στάβλο και να χτίσουν μια άνετη αγροικία τριών υπνοδωματίων με όλα τα σύγχρονα αξεσουάρ που σχετίζονται με την άνεση για το γήρας τους. 

Η αγροικία έγινε ένα καταφύγιο, το καταφύγιό τους από τα άγχη της ζωής και ένα σπίτι μακριά από το σπίτι τους για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους όταν θα το επισκέπτονταν. Καθώς τα χρόνια περνούσαν ​​η Καλλιόπη και ο σύζυγός της αντιμετώπισαν όλες τις προκλήσεις τους και ως αληθινοί  Αυστραλοί αγωνιστές τις ξεπέρασαν όλες.   Ο Παναγιώτης  στρατολογήθηκε  στον Αυστραλιανό Στρατό, ο Φίλιππος, ο Κώστας και η Ελένη έγιναν επιχειρηματίες και πέτυχαν στις επιχειρήσεις τους. Και τα τέσσερα αδέλφια παντρεύτηκαν και έκαναν  δικά τους παιδιά και κάθε χρόνο μαζεύονταν στο σπίτι του Κώστα για να γιορτάσουν την εορτή του Αγίου Βασιλείου και να τιμήσουν τον πατέρα τους.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων η Καλλιόπη ήταν η κόλλα που κράτησε την οικογένεια μαζί. Η Καλλιόπη ήταν μια πιστή και υποστηρικτική σύζυγος, μια μεγάλη οικοδέσποινα, διπλωμάτης, διευκόλυνε καταστάσεις, ημέρευε τα πνεύματα, ένας ώμος προσφοράς στις δύσκολες στιγμές, ένας συμπατριώτης, η μητέρα, η γιαγιά, η φίλη και η υπεύθυνη για τη μεταβίβασή των γνώσεών της στις επόμενες γενιές και για όλους.

Υπάρχουν πολλές θετικές ιστορίες για την Καλλιόπη, αρκετές για να γεμίσουν πολλά βιβλία. Εκτός από την παραπάνω περιγραφή ήταν επίσης ένας καλός παροχέας, η αγάπη για τη ζωή του συζύγου της, ο πυλώνας της δύναμής του, υπερήφανη για τα παιδιά της,  για την μεγαλύτερη της οικογένεια και για τον τόπο  προέλευσή της.

 Ήταν ένας  άνθρωπος με στόχους στη ζωή, ισορροπημένος,  ένας μαχητής, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών, παίρνοντας συχνά μια θέση εναντίον των αδικιών στο χώρο εργασίας και ακόμη και να γίνει συνδικαλιστικός εκπρόσωπος μεταξύ της βιομηχανίας κατασκευής ρούχων.

Γιατί τα ξέρω ότι όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να ερωτήσει.  Επειδή ήμουν ο άνθρωπος της εμπιστοσύνη της, αυτός  που μπόρεσε να μιλήσει για τις εσωτερικές της σκέψεις, τους φόβους της, τη χαρά της, τους καλούς χρόνους, την υγεία, τον πόνο, τις θλίψεις και την υπερηφάνειά της για να αναδείξει τις πολυάριθμες προκλήσεις που αντιμετώπισε στη ζωή.  Αυτή τη στιγμή, oι μητέρες είναι για πάντα στη καρδιά μας.